'Ik snap wat je zegt, maar ik doe er niets mee'

Laatst was het zaterdag, zoals wel vaker. Het waaide hard. Iets dat ik niet merk door het suizen van de wind – mijn huis is goed geïsoleerd – maar door het hysterische getik van boomtakken op m’n woonkamerraam. De bel ging, ik deed open en er stond een fondswerver die net was wezen skydiven, zo leek het. Of ik voor minimaal 3 maanden € 7,- per maand wilde doneren aan een belangrijke stichting.

“Nee, sorry.”, sprak ik met een slappe glimlach. “Heel nobel wat je doet, los van dat ik uit ervaring weet dat jij hiermee asociaal hoge bonussen verdient, maar ik heb al een aantal dingen lopen en daar houd ik het graag bij. Over ‘t algemeen ben ik ook niet zo’n fan van die automatisch doorlopende maandelijkse bijdragen.”

“Oké”, antwoordde de skydiver begripvol. “Ik snap wat je zegt, maar de reden dat ik hier voor de deur sta is omdat deze actie erg belangrijk is en we het geld echt nodig hebben.” (Ik weet de precieze reden niet meer, maar het was ongetwijfeld très important.)

“Dus eigenlijk snap je niet wat ik zeg?”

“Ik snap je heel goed. Ik hoor het al de hele dag. Ik heb geleerd dat ik altijd begrip moet tonen, om vervolgens m’n punt nogmaals te kunnen maken. De trainer vertelde dat ik daarvoor ‘Ik snap wat je zegt’ kan gebruiken.”

“Eerlijk van je.”, zei ik, waarna we afscheid namen. Hij verliet m’n portiek met stille trom.

Dialoog, dus waargebeurd

Leuk, niet? Zo’n stukje dialoog aan het begin van een stuk tekst. Nu weet je dat ook ik soms dingen meemaak. Twitteraars gebruiken ook veel stukjes dialoog. Vooral om verzonnen situaties, waarin ze zichzelf op een maatschappelijk voetstuk plaatsen zonder dat zelf te zeggen, geloofwaardiger te maken. Deze tweets gaan vaak gepaard met (uitspraken van) jonge kinderen of de introductie ‘Net in de supermarkt’.

Ik snap wat je zegt, maar fuck you

Ik wil even ingaan op ‘Ik snap wat je zegt’. Dé zin bij uitstek als je allesbehalve iets gaat doen met de woorden die je net hoorde, hoe goed het argument ook is. De zin komt trouwens in meerdere varianten voor:

• ik snap wat je zegt;
• ik hoor wat je zegt;
• ik begrijp wat je bedoelt.

Op ‘t eerste oog fijne repliek. ‘Ik snap wat je zegt’ staat als zin echter in het rijtje ‘Hoe vind je het zelf gaan?’ en ‘Ik gun je niet eens de lucht die ik uitadem!‘. We duiken even in de boodschap achter de woorden. Zeg de zin eens hardop.

Merk je hoe je de zin niet afsluit, maar ruimte overlaat voor een ‘maar’? De enige reden dat mensen deze zin gebruiken, is om hun tegenargument in te luiden.

Iemand zegt dus eigenlijk:

• leuk dat je bestaat, maar leg je eigen ideeën even opzij;
• ik heb niet geluisterd, maar dit is wat ik vind;
• krijg de tering met je argumenten, dit is hoe we het gaan doen;
• fijn dat je dit vindt, maar hier heb ik zeven tegenargumenten.

Iedereen die ooit een gesprek voerde met iemand die deze woorden sprak, voelde toch direct dat er een tegenargument kwam?

Wees begripvol, geen eikel

Al toen ik in de sales werkte was begrip tonen op deze wijze, om dat begrip vervolgens te verkrachten en in de prullenmand te flikkeren, een veelgebruikte methode om verder te kunnen met je eigen verhaal. Effectief? Allesbehalve. Althans, op deze wijze; begrip tonen an sich is natuurlijk hartstikke effectief. Maar toon dan verdomme echt begrip en ga niet preken voor eigen parochie. Mensen hebben wel door dat je ze piepelt.

Laten we afspreken dat jij vanaf vandaag gewoon de persoon bent die op iemands inbreng reageert met ‘Ik snap wat je zegt’, om vervolgens resoluut weg te lopen en iets met dat begrip te doen.

Snap je wat ik zeg?