Een ode aan de bakfietsmoeder

Vol bravoure en met wapperende lokken trotseert ze dagelijks de gevaren van het fietspad. De bakfietsmoeder. Al sinds jaar en dag een vast onderdeel van het Nederlandse straatbeeld. Met Boris en Bloem geborgen in d’r buidel, waant ze zich de koningin van het asfalt. Hier voelt ze zich veilig en soeverein. Lang niet iedereen waardeert die dynastie. Toch breng ik graag een ode aan deze ongeprezen heldin.

Wie is de bakfietsmoeder?

Voor de mensen die ze niet kennen: de bakfietsmoeder is een urbane moeder die d’r kroost – zegge: kids – vervoert in een bakfiets, in feite een gigantische bak met een stukje fiets.

Veel mensen noemen ze hip, die bakfietsmoeders. Als men mij vraagt om hip te doen, dan is het laatste waarmee ik kom aankakken de bakfiets. Het is een beetje de jumpstyle onder de instrumenten om hip te doen. Nee, dan een Dille & Kamille-tas. De bakfiets is dé manier om te laten zien dat je ecologische streetcred hebt. En om zware ladingen als aardappelen, potgrond of kinderen van A naar B te krijgen.

Vanwaar die haat?

Het probleem met bakfietsen is dat ze relatief veel ruimte innemen op smalle fietspaden. Snap ik, want nu kan jij er niet meer goed langs. Maar verdient alleen die sporadische wegversperring zoveel haat? Waar is de haat op die elektrische bakken van PostNL-bezorgers, canta’s, scooters of biro’s. Nee, wat doen we? We kankeren op de bakfietsmoeder.

Ik denk dat er meer achter zit dan alleen de haat op de bakfiets. Het is de levensstijl. Maar wat heb jij daar in hemelsnaam mee te maken? Laat lekker leven. Ze fluiten je dochter niet na, ze hangen niet in groepen – los van die twee minuten op het schoolplein van Boris en Bloem – en plegen relatief weinig plofkraken.

Ik omarm de bakfietsmoeder. Steek jij de volgende keer lekker een duimpie op als je voor een school weer een dreumes uit een Range Rover ziet vliegen.